Komen Eten

Het stond in de krant: vorige woensdag is de 100.000ste minuut van Komen Eten uitgezonden.

Met herhalingen bij kom je in de buurt van een half miljoen. Dat is op enkele dagen na een volledig jaar, zo’n 360 dagen, 24 uur op 24. Seizoen 17 loopt. Het bericht zette me ertoe aan om het nog ’s te proberen. Na drie minuten wist ik weer heel goed waarom ik destijds had afgehaakt. Qua gastronomie valt er niets te leren, qua sfeer en gezelligheid heel weinig. De afgelopen week werd ondermeer ene Eline ten tonele gevoerd, een deerne van 20 die met haar mama en zus in een pracht van een villa (met zwembad en jacuzzi) woont in de Vlaamse Ardennen. Eline liet een foto zien van het paard Bardolino en zei “dat is de vent van mijn leven”. Op Eline’s menu stond onder het opschrift ‘voorgerecht’: rijst met zalm. Een van de andere deelnemers las het en sprak begrijpend: “dat zal waarschijnlijk zalm met rijst zijn”.

Eline liet bij het koken van die rijst het vuur zo hoog staan dat het water langs alle kanten uit de pan spatte. “Dan kookt dat supergoed” legde ze uit, wellicht niet wetende dat kokend water op zeeniveau altijd een temperatuur van 100 graden heeft, zelfs op een klein pitje. Daarna voegde ze bij de rijst een homp zalm uit een blik, “ik weet dat uit blik gedurfd is, maar het leven is aan de durvers”. Daarna kieperde ze tomatenpuree en ketchup uit een plastic fles bij de brij. “Opletten dat het niet te rood wordt” adviseerde ze “want met rood moet ge opletten. Niet  met de kleur rood, maar met de smaak rood. Dat zou geen aanrader zijn!” Klaar was het hors-d'oeuvre. Het zag er weerzinwekkend uit. Toen zei ze ineens dat ze ooit een marathon op de Noordpool wil lopen. “Da’s ni om moeilijk te doen, maar die mensen zullen dat wel zo organiseren dat de ijsberen niet achter mij zitten. Ik leg dat wel uit aan de eskimo’s. No ijsberen for me on the Noordpool. En anders beeld ik dat wel uit.” Ze nam een spreidstand aan en hield de armen hoog: “big, white and it groms!” Als hoofdgerecht serveerde Eline lamsvlees met gebakken patatjes. “ Ik heb dat eens klaargemaakt voor de vrienden van de manège. Die vonden dat ook lekker. Allez, ze hebben er eigenlijk niet van geten omdat ze schrik hadden dat ze den afgang gingen krijgen.” Terwijl ze een prefab nagerecht op bordjes dresseerde bewonderde ze haar eigen werk “Dit is de fitching touch van de fitching touch. Ik vind koken leuk omdat het een eigen creatie van uzelf is.” Ik kan  voorlopig weer een tijdje zonder Komen Eten, al heb ik smakelijk gelachen.