Cathérine

“Cathérine is terug met een nieuw seizoen en in de eerste aflevering gaat ze al naakt.”  Zo luidde op dinsdagavond, neutraal maar toch veelbelovend, de stem van een onzichtbare VTM-omroeper net voor een reclameblok. Op Q2 was er Champions League met Club Brugge en op Vier De Slimste Mens. Wie zou het halen? Bij ons De Slimste. Club kon daarna in samenvatting, Moerkerke via tv-gids en terugspoelen.

Cathérine is een van de vele Vlaamse reeksen waarin een min of meer bekende Vlaming met een cameraploeg in zijn/haar spoor, min of meer aan investigative journalism doet. Concentreren op één bepaald onderwerp en dan diep graven. Louis Theroux, gedreven Brits-Amerikaans reportagemaker, hanteert hiertoe een bulldozer, Cathérine Moerkerke een kleuterschepje. Dit keer waarde zij rond in “het grootste naturistenkamp van België, maar dat ligt in Nederland”. In Ossendrecht gaf een wegwijzer aan, een polderdorp net ten noorden van de Antwerpse haven. In het trailertje zag je Cathérine , gehuld in een vederlicht roze peignoir, zich richting douche-installaties haasten en vooral ook richting flou artistique. In de troebele verte vermoedde je de kamerjas die neerdwarrelde en de contouren van een wel heel blanke derrière. Zoiets als bij een reetje in het wild waarvan de kontspiegel fel wit oplicht als er gevaar dreigt. Cathérine zei dat ze naakt gaan het moeilijkste vond met de cameraploeg erbij. Terwijl die jongens er net vol ingetogenheid naar hadden uitgekeken. Het deed me denken aan een reportage die we voor de Openbare maakten in de jaren tachtig, we volgden judoka Robert Van de Walle op training in Japan. We kwamen ondermeer in een Japans badhuis terecht, men only, waar honderden kerels naakt rondliepen om zich te stomen, af te spoelen en de tanden te poetsen. Ook de cameraploeg moest bloot. Dat is geen gezicht, twee mannen van middelbare leeftijd zonder kleren maar wel behangen met batterijgordels, kabeltjes en boven hen uitstekend zo’n Samsonmicrofoon op een lange stok. Voortdurend opletten ook dat de piemel van de geluidsman niet tussen de filmclap terecht komt.

In Ossendrecht maakten we bij de ingang kennis met een man in adamskostuum, manager Paul, een zeventiger met het lichaam van een zeventiger.

Cathérine moest wat gêne overwinnen gaf ze toe “want het eerste wat je doet is toch naar beneden kijken”.  Het was dan ook uitzonderlijk dat er mocht gefilmd worden op de camping. Gsm’s en smartphones zijn niet toegestaan bij het zwembad. “Maar” zei Paul “er is een goed gesprek vooraf geweest en VTM is te vertrouwen. En op deze manier kunnen we toch een beetje reclame maken dat naturisme zo speciaal niet is.” We hoorden van Paul ook dat vrouwen veel moeilijker te overhalen zijn dan mannen, maar eens ze het ‘n keer gedaan hebben zijn het de hevigste naturisten.

Cathérine, zedig gekleed, zat knus gekneld tussen een stel blote mensen en leerde ondermeer van een mevrouw dat haar man het niet graag heeft dat er haar op staat. Koen uit Wetteren, een bijna veertiger net als Moerkerke, begon zich tijdens het interview in zijn hutje voor haar uit te pelsen. Ze zei dat ze het confronterender vond dan wat ze buiten zag. “Je kunt moeilijk naakt zijn zonder uw kleren uit te trekken” stelde hij haar gerust, terwijl onderaan in beeld zijn samsonmicrofoontje verscheen. Cathérine wouwelde door om haar ongemak te verbergen. Een jongen van 18 sprak wijze woorden: “in zijnen blote is iedereen gelijk. Ik ben hier bevriend geraakt met alle leden. Er zijn mensen bij met wie ik, mochten ze kleren dragen, nooit in gesprek zou geraken. Omdat ze een heel andere kledingstijl hebben dan ik zou ik wellicht denken dat ik niet tot hun groep of klasse behoor.”

Bij de enorme campingbarbecue droegen de gelegenheidskoks wel kleren. Ook naturisten nemen geen te grote risico’s.

Op het end werd Cathérine door een hulpvaardige oudere mevrouw achter een struikje te water gelaten. Kortom,  we hebben niks gezien wat we nog niet kenden, niks gehoord wat we nog niet wisten.