The Band

Terwijl de landbouwgrond in Vlaanderen voortdurend aan oppervlakte inboet swingt de handel in teelaarde voor zangstemmen uit de pan. Als je alle talentenjachten waarmee de Vlaamse zenders ons nu al ruim tien jaar om de oren slaan optelt stel je dat vast. Maar dat aantal is inmiddels te groot geworden voor de beschikbare hectaren, het gaat hier stilaan om roofbouw. Dat sijpelt langzaam tot de bevolking door. Op vrijdagavond lokt The Band op VTM net iets meer dan 500.000 kijkers. Vooral piepjongeren als ik op de demografische studie in onze huiskamer mag voortgaan.

Deze keer gaan we op zoek naar vier jongens die later samen een pop- en/of rockensemble zullen vormen. Misschien kan het idee er als opzet voor een tv-programma mee door, maar  of daar een echt goeie groep uit voortkomt valt te betwijfelen. Een succesvolle band ontstaat op natuurlijke wijze, in een oude garage of in het aftandse lokaal van een jeugdbeweging. Ik heb zelf als kind The Jokers nog horen repeteren in een kelder van een rijhuis om de hoek op Sint Anneke-plage. Mijn vader vond het verderfelijk gejengel, maar de kinderen uit de buurt troepten samen rond het keldergat en beseften dat daar beneden iets groots in de maak was.

De jury in The Band bestaat uit de Nederlander Niels Littooij (Nilson van de monsterhit Ik Voel Me Sexy Als Ik Dans), Kris Wauters, Slongs Dievanongs en Win-Hee Bervoets. Nilson is een geschikte kerel, goeie prater en erg aardig bovendien. Hij viel zijn moeder backstage in de armen en zei “dag moeke”. Uit de mond van een Hollander klinkt dat extra lief. Kris Wauters is de rust en eerlijkheid zelve. Hij heeft wel eens een Sportpaleisje of vijftig gevuld, weet net als Nilson wat grensoverschrijdend succes is, en praat keurig Algemeen Nederlands, wat niet onbelangrijk is in een coproductie met een Nederlandse zender (FOX). Wat al die kwaliteiten betreft zijn we met Bervoets en Slongs veel verder van huis. De Nederlandse kandidaten hebben er geen idee van wie ze zijn, laat staan het publiek. Maar met zinnen als “puur op lichaamstaal qua dansvlak” (Bervoets) en “Ik moet ná gon pisse” (Slongs) zullen ze snel school maken. Ik koester het Antwerps dialect als cultureel werelderfgoed, ik ben zelfs een purist terzake,  maar  toen Slongs op deze wijze gewag maakte van haar nijpende behoefte en de regie haar ook nog ‘s in beeld bracht terwijl ze op hoge lichtjes gespreide pootjes (en wie weet te laat) in de coulissen verdween dacht ik ‘klasse!’

Ook deze talentjacht lokt vogels van diverse pluimage. Een postbode die iedereen vertedert, een Griekse kelner die alle harten steelt, een prachtige excentrieke zwarte kapper die zichzelf een selfiequeen noemt, een jongen die om zijn studies te betalen de kost verdient als vuilnisman, een donkere voetballer met staalblauwe ogen die dwars door je heen kijken…kortom allemaal publiekslievelingen. Maar, de balans is in evenwicht, we zagen bijvoorbeeld ook ene Kristof die veel te ingestudeerd vlot voor het publiek ging staan “komaan, die handjes op elkaar, we gaan een Borsatootje doen!” En Jeffrey, een zonnebankbruine Nederlandse bink die ons voorhield dat uitstraling voor een artiest heel belangrijk is, en anno 2017 beweerde dat een zonnebankkuur goed is voor de spieren. Hij meldde waarheidsgetrouw dat hij ook al geboekt werd voor toeristische uitstapjes naar Spanje (wellicht met de vrijgekomen Eddy Wally-bus). Vervolgens zong hij Afscheid  en zat daarbij zo vaak en ver naast de toon dat alle uv-lampen te lande spontaan uit elkaar spatten.