Eurosongfestival

In de evolutietheorie  is er sprake van een missing link, een overgangsvorm van primaat naar mens. We weten niet precies hoe die eruit zag, maar we zijn in elk geval blij dat we er niet meer op lijken, dat we die faze voorbij zijn. In de ontwikkeling van de televisie is het Eurosongfestival een regressie, een terugkeer naar hoe slecht het vroeger nooit geweest is. Een lawaaierige draak. Slachtoffer is de muziek. Het is dertig jaar geleden dat een Eurosonglied goed genoeg was om een decennium te overleven. Johhny Logan, Hold Me Now. Toen dekte de vlag de lading: een songfestival. Vandaag is het een vulkaanuitbarsting van wansmaak en braakballen. Hebben al die voormalige Soviet satelietjes er enig idee van wat voor aanslagen ze plegen? En maar klagen over Poetin. Je krijgt wat te verduren op zo’n avond. Ed Sheeran bewees enkele weken geleden in het Sportpaleis wat één gewone jongen met een gitaar in het schaarse licht van één lampje voor mekaar krijgt. Waar is al dat Eurovisiegedoe voor nodig? Onder het motto Celebrate Diversity gebeurt alles vandaag in het Engels, of beter: het moet zo klinken (een beetje zoals Lieven Scheire Nederlands spreekt, het lijkt er wel wat op). Jammer, want vroeger toen er nog volop in het Fins, Moldavisch, Albanees en Noors werd gezongen kon je af en toe een woord verstaan. Ook de twee presentatoren in Kiev sloofden zich uit om te laten horen hoe amusant Engels klinkt als het wordt gesproken door kerels die het zelf niet begrijpen. Helaas zat Peter Vande Veire er voortdurend tussen. Op twitter verdacht iemand hem  ervan dat hij Geert Hoste onder de commentaardesk had vastgebonden om teksten voor te zeggen. Toen de Montenegrijn Slavko opkwam, een lange paardenstaart en een sixpack in doorkijkpanties, zei Van De Veire “veel jongens zouden graag eens zijn Slavko willen zijn” en over de stem van de Australiër Isaiah  “die zal langer blijven hangen dan een koala in een Australische boom”. Daar was over nagedacht. Maar niet lang genoeg. 

Het zelfvertrouwen van de Franstalige Belgen gaat er ook niet op vooruit. Zelfs zij sturen iemand die Engels zingt. Blanche, een Siberische alt. Ze beweegt nauwelijks, als een plant in stilstaand water. Ze veranderde de laatste uren nog zes keer van gewaad en was in haar zenuwachtigheid vergeten bij de make-up en kapper langs te lopen. Styling is voor niks nodig. Maar City Lights is wel een mooi liedje.