Amigo's

Toegegeven, ik ben hier thuis met voorsprong de onhandigste met de afstandsbediening en de smart-tv. Maar onze jongste (vijf) vindt moeiteloos wat hij wil in het interactieve universum. Hij spelt bijvoorbeeld hoorbaar letter voor letter ‘ k-a-b…’ en dan verschijnt een lijstje met de bekendste tv-kabouters op het menublad. Ik denk dan dat hij gaat doorklikken naar Plop, maar ‘t moet Kabouter Wesley zijn. Hij heeft de hele reeks al zo vaak gezien dat hij praat als Jonas Geirnaert en Jelle de Beule. “Op een dag”, “even later…” en “stomme paddenstoel, ik ga op uw muil slaan” zijn stopzinnetjes bij ons thuis. Pas in het holst van de nacht belandt de remotecontrol  in mijn handen. Ik doe niet moeilijk : HBO of Netflix. Ze leggen ons al enkele jaren in de watten met de ene topreeks na de andere. Die Amerikaanse betaalpakketten grossieren in buitengewoon goed gemaakte en/of bloedstollend spannende series: The Soprano’s, Boardwalk Empire, House of Cards, The Crown, Game of Thrones, Breaking Bad, True Detective, Narcos, Fargo, Marseille, om maar die te noemen. Ze hebben er een handje van weg om in hun donkerste misdaadfeuilletons sympathie voor de slechteriken op te wekken bij de kijker. En om er een smakelijke laag ironie in te verstoppen. Daarbovenop is de typecasting buitenaards precies en wordt er ook nog eens ijzersterk geacteerd. De Vlaamse tv-industrie weet dus waar ze de mosterd moet halen en doet dat de laatste tijd ook ongegeneerd. Er zit al wel eens een sof bij als Chaussée d’ Amour, maar het jongste op Amerikaanse leest geschoeide en veel minder pretentieuze product gaat wel de goeie richting uit. In “Amigo’s”, de nieuwe reeks op VTM, volgen we het moeizame pad van 5 ex-gedetineerden die samen proberen een restaurant op poten te zetten. Het eerste wat ik ervan oppikte was een korte trailer. Berten (Johnny Voners) en Rik (Jurgen Delnaet) zien de gevangenispoort voor hun neus opengaan en zetten hun eerste stap richting vrijheid. Ze blijven roerloos op het bordes staan en kijken langdurig voor zich uit. Close up Johnny Voners. In zijn oogopslag las ik de ingehouden blijdschap van de oudere crimineel die eindelijk weer de lucht van de buitenwereld opsnuift en tegelijkertijd de droeve vertwijfeling van ‘wat nu?’. Zonder tekst of beweging pakte hij mij in. Ik dacht geen seconde meer aan Xavier Waterslaeghers. Dat risico loop je namelijk wel als je Voners op een scherm ontwaart. Maar hij neemt je zo mee in zijn nieuwe personage. Hij liet overigens een tijdje geleden in een krant optekenen: “ het is niet omdat ik met pensioen ben dat ik niet meer kan acteren!” Integendeel, hij wordt beter.
Rik is de initiatiefnemer en leider van de bende, al wil hij dat woord niet horen. Halil (Sahin Avci) is de jonge knuffelturk die de kleine criminaliteit niet kan laten, Mathieu (Wouter Hendrickx) is als gokverslaafde ex-bankdirecteur gespecialiseerd in administratie en facturen en Dylan (Mathieu Sys) is de opvliegendste van de troep die samen met Halil voortdurend voor akkefietjes zorgt. Tom Van Bauwel zet weergaloos de louche Kerkhoffs neer, een crimineel die uit de greep van het gerecht is gebleven omdat Rik vijftien jaar lang zijn mond heeft gehouden. Als wederdienst stelt hij de vijf een afgelegen ex-bordeel ter beschikking om het restaurant in onder te brengen. Van Kerkhoffs hebben we het laatste nog niet gezien. Dat blijkt wanneer Berten bij het aanplanten van de tuin bij nacht en ontij een doodshoofd met koptelefoon opgraaft. En wijselijk weer onderstopt. Very Fargo. Mocht de reeks op Netflix zitten, ik keek ‘m in een keer uit.