Telefacts

Bent u ermee bezig, de grote vakantie? Internetsurfen, tellen en rekenen, opvang zoeken voor de kat. In de jongste Telefacts ging het over luxevakanties. Boeiend was het dédain waarmee een gefortuneerd Brits koppel het over vakantie had. Jane en Michael, prille zestigers maar nog fris (Jane is enkele keren strakgetrokken) vertelden dat ze al ruim tien jaar lang constant op vakantie zijn. Ze hebben hun bedrijf verkocht  en zijn daarna resoluut het hedonistische pad opgegaan. “Alleen genieten, zolang het kan. Wij hebben ook ouders, we zien dat er een eind komt aan het mooie leven”. Het stel heeft geen kinderen. “Michael, hebben we ooit een gezin gewild?” “Nee zeg, we hadden bedienden, dat was al erg genoeg”. De reporter wou weten waarheen de jongste reizen leidden. Jane dacht twee sekonden na “you seriously want me to remember?” Dit keer zaten ze op een boot die plaats biedt aan honderd passagiers, de Seadream, op de Caribische Zee. “Dit is geen cruiseschip” verduidelijkte de kapitein, “dit is een groot jacht. We hebben een crew van bijna honderd mensen, dus nagenoeg 1 personeelslid per passagier. Er is zelfs een man wiens enige taak het is de zonnebrillen van de gasten schoon te vegen mochten ze aanstalten maken om dat zelf te doen.”

Jane liet zich achteloos ontvallen “ik ben nog nooit op een gewone cruise geweest. Ik haat het om in de rij te staan.” Michael, met de fake glimlach die nouveaux riches typeert : “ Ik verafschuw cruises, let’s get this absolutely clear. Ook het woord vakantie past hier niet, het is niet gesofistikeerd. Dit is : travelling. Wij doen dat in het gezelschap van verfijnde mensen zoals wijzelf.” De kabinesuite die ze betrokken kost zo’n 20.000 euro per week. Zonder de vluchten (ze vliegen first class). De filosofie van Jane en Michael is “More is more!”  We vernamen tussendoor ook dat er buitengewoon charmante hotelletjes op de Seychellen zijn met villa-hutjes op aparte eilandjes  (voor elk stulpje een eigen butler 24/7) à 76.000 euro per week.

Julie Colpaert sloot zoals gebruikelijk stijfjes af in een niet noemenswaardige  outfit. Maar de naam van de boetiek preikt iedere keer dwars over haar boezem. Ook het merk van de schoenen die ze draagt, maar die zie je nooit in beeld. What’s the point, vraag ik me dan af. Een journalistiek programma hoort niet gepresenteerd te worden door een reclamebord.